Vanaf het moment dat ik de zwangerschapstest in mijn handen had, zag ik al op tegen de bevalling.. Mijn eerste bevalling had er behoorlijk ingehakt. Ik heb dit zelfs als traumatisch ervaren en deze ervaring kwam weer helemaal terug toen ik zwanger bleek te zijn. Zoals toen wilde ik me nooit meer voelen..
Tijdens mijn eerste zwangerschap had ik me heel goed voorbereid d.m.v. zwangerschapsyoga en hypnobirthing, maar tijdens de bevalling raakte ik toch in paniek en kon ik niks meer terughalen van dit alles. Dit kwam vooral door de begeleiding van de toenmalige vk die ons aan ons lot overliet. Door de stress en paniek kon ik niet ontspannen en duurde het heel lang met erg veel pijn. Ook kwam tijdens deze bevalling een oud trauma omhoog; dat ik ‘het altijd alleen moest doen’.. ik voelde me eenzaam en vertrouwde niet genoeg op mijzelf.
Tijdens mijn tweede zwangerschap heb ik me nog beter voorbereid, vooral door dieper naar binnen te keren en te werken aan mijzelf en mijn angsten. Ik heb een hele mooie online cursus gedaan: ‘de sleutel tot een geweldige geboorte’,waarbij ik veel informatie leerde over natuurlijk bevallen, ontspanningstechnieken leerde voor tijdens de bevalling en vooral; meer vertrouwen kreeg in mijzelf en mijn lichaam. Ik heb veel geoefend om mijzelf rustig te maken met ontspannings- visualisatie- en hypnobirthing oefeningen. En ik heb de boeken ‘vrije geboorte’en ‘bevallen op eigen kracht’gelezen. Ik was goed voorbereid. Toch kwam de angst soms weer in alle heftigheid terug. Waarom ik bang was wist ik niet precies.. Vooral bang om in paniek te raken denk ik, bang voor de angst.. om me weer zo alleen en machteloos te voelen? De ervaring met de vorige bevalling had ik nog niet verwerkt. En ik vertrouwde nog niet genoeg op mijzelf en mijn lichaam.
Ik heb toen nog een 1-op-1 hypnobirthing sessie gedaan bij Eva van Bliss. Zij liet mij weer bij mijzelf komen en herinnerde me aan mijn eigen kracht.
Ik wist wat me te doen stond;.. naar binnen, ontspannen, loslaten, overgeven, en blijven vertrouwen op mijn eigen kracht en mijn lichaam. Mijn mantra werd: ‘ik vertrouw op de natuur van mijn lichaam. Ik vertrouw in mijn eigen kracht.’ Elke keer als ik over werd genomen door angst herhaalde ik deze mantra in mij hoofd. Dit had elke keer een duidelijk voelbaar positief effect.
De laatste loodjes wogen zo zwaar dat ik steeds minder bang werd en zelfs uit ging kijken naar de bevalling.. ik was er klaar mee. De dag dat ik het echt helemaal had gehad (vrijdag 25-8, de uitgerekende datum) sprak ik innerlijk met mijzelf en mijn kindje af dat ze dit weekend geboren mocht worden.
Die zaterdagochtend 26-8 verloor ik de slijmprop. Ik was zo blij. Ik wist dat het nu zou gaan beginnen. De hele dag bleef het rustig. Zaterdagavond toen ik in bed lag moest ik plassen, dacht ik.. Ik stond op uit bed en kon nog net optijd bij de wc komen toen mijn vliezen braken met een enorme plons! (23:30). Ik stond gelijk stijf van de adrenaline. Ojee nu gaat het beginnen.. wat nu? Oja ontspannen, ehm hoe moest dat ook al weer.. Mijn hoofd ontplofte van gedachten. Gelukkig bedacht ik me tussendoor ook nog dat de vk had gezegd dat mijn kindje nog niet was ingedaald dus dat ik moest blijven liggen. Ik belde de vk en die is om 0:00 komen kijken. Gelukkig, het kindje was gezakt in mijn bekken. We bespraken wat ik nu kon doen (proberen om nog wat te slapen of zoveel mogelijk rusten, want het kon nog 24 uur duren voor de weeën op gang kwamen), en wanneer ik moest bellen (als de weeën een uur lang elke 5 min. kwamen en 1 minuut aanhielden). Ze stelde me nog wat gerust en ging toen weer. Mijn vriend pompte alvast het bad op, en viel al gauw in slaap. Maar ik kon het niet voor elkaar krijgen om het los te laten en in slaap te vallen. Het begon ook al gelijk wat te rommelen in mijn buik.
Ik zette ontspanningsmuziek op, legde mijn kristallen op mijn buik (wat ik de hele zwangerschap gedaan had) en ging bewust letten op mijn ademhaling. Al vrij snel kwam ik in een rustige staat van meditatie terecht.
Om 2:30 besloot ik een weeëntimer te downloaden en ben ik de weeën bij gaan houden. Het eerste half uur kwamen ze elke 4 tot 9 minuten en duurden ze 40 a 50 seconden. Maar algauw kwamen ze elke 5 minuten en hielden ze een minuut aan. Ik kon het niet geloven dat ze al zo snel regelmatig waren en ik keek het nog even aan. Ik wilde ook mijn vriend en de verloskundige liever niet wakker maken ’s nachts, en al helemaal niet als het niet per se nodig was. Mijn eerste bevalling ging zo langzaam dat ik niet verwachtte dat het nu heel erg snel zou gaan. Daarnaast vond ik het wel goed te doen zo, ik lag lekker ontspannen elke 5 minuten met de weeën mee te ademen en kwam zo in een bepaalde flow terecht. Met het opkomen van elke wee begon ik met een hele diepe inademing en zei ik ‘ja’tegen de wee, en bij het hoogtepunt ademde ik weer diep uit. Zo was de pijn goed te doen. Ik ervoer het niet als pijn maar als een kracht, een energie. Ik voelde me compleet ontspannen en in controle.
De weeën werden steeds ietsje intenser en ik ging me steeds beter focussen op mijn ademhaling. Ik voelde me helemaal zen. Na 2 uur kwamen de weeën elke 4 minuten en bedacht ik me dat ik toch wel de vk moest bellen omdat we dat hadden afgesproken. Ik maakte mijn vriend wakker, maar ik was zo ontspannen dat hij niet gelijk besefte dat ik al aan het bevallen was. Om 5:00 kwam de vk op visite. Ze controleerde mijn ontsluiting, die was pas 2 cm. Ze voelde wel dat mijn baarmoedermond al plat was, dus het zou niet lang meer duren voor het op gang kwam. Slapen was nu geen optie meer. Ze adviseerde om even lekker onder de douche te gaan, dan zouden de weeën wel verder op gang komen.
Rond 6:00 at ik nog wat fruit (brood durfde ik al niet meer) en ging onder de douche zitten op een yoga-bal. Ronddraaiend op deze bal en met de warme straal van de douche op mijn buik waren de weeën heel goed op te vangen. Ik stemde me veel af op het kindje, en voelde me zelfs helemaal gelukkig tussen de weeën door, en ook heel krachtig. Zo kon ik het heel goed aan! En ik was zo blij dat ik ons kindje bijna zou gaan zien! (Tijdens de eerste bevalling kon ik hier niet eens mee bezig zijn).
Om 6:45 werd ons zoontje wakker en wilde hij eruit. Dit is erg vroeg voor zijn doen, maar mijn vriend koos er gelukkig voor om hem gelijk uit bed te halen en te laten ontbijten. Terwijl ik mijn weeën weg ademde draaiend op de bal, liep ons zoontje vrolijk rond en ging mijn vriend wat dingen regelen; kaarsjes en olie aansteken, ontspanningsmuziek opzetten, de tas voor ons zoontje pakken, oppas regelen.. helaas namen die niet op want het was pas 7:00 op zondagochtend!
Door alle activiteit om me heen, de vragen van mijn vriend (waar is zijn zwembroek, naar welke oppas moet hij dan?) raakte ik uit mijn flow en ontspanning.. ook merkte ik dat de weeën sneller begonnen te komen en pijnlijker werden.. ik besloot door de onrust om me heen om me weer naar boven te verplaatsen (7:15). Daar had ik me zo zen gevoeld liggend op bed met mijn muziek en kristallen. Ik zei onderweg naar boven nog tegen mijn vriend zo kort en krachtig mogelijk; ‘zoontje zsm onderbrengen en bad opzetten’! Mijn vriend kon het net als ik niet zo goed geloven dat het zo snel zou gaan. Dus het leek niet gelijk door te dringen. Maar iets in mij riep heel hard dat het nu ging gebeuren! Terwijl ik naar boven liep moest ik een enorm heftige wee opvangen op de trap.. ai, dat is moeilijk zo zonder warm water. Ik liep boven wat rond en probeerde verschillende houdingen om de weeën op te proberen te vangen, en moest tussendoor zelfs nog even naar het toilet.. maar merkte dat het hierdoor alleen maar sneller ging.
Ik installeerde me weer op bed met mijn muziek om de flow weer te vinden maar de weeën waren nu niet meer op te vangen!
Om 7:30 kwam gelukkig de vk al terug. En om 7:45 werd ons zoontje al opgehaald. Pff net op tijd. Mijn vriend ging snel het bad vullen (7:50). Op dat moment kwam de ene wee na de andere, en was ik niet meer in staat om te praten. De vk loodste me door de weeën heen door te zeggen hoe ik kon ademen (zo fijn, ik wist op dat moment niet eens meer dat ik kon inademen via mijn neus). Tussen de weeën door checkte ze gauw nog even mijn ontsluiting.. 10 cm! Ze kon het bijna niet geloven. Dit waren dus al persweeën. Een enorme opluchting kwam over me heen.. vandaar dat ik de weeën niet meer kon opvangen. Ik zocht naar bepaalde houdingen maar eenmaal op mijn handen en knieën kon ik me nog amper bewegen. De ene heftige wee kwam na de andere, en de pijn en intensiteit was enorm.. ik voelde ineens dat ze nu al wilde komen! Maar mijn vriend was er niet, de camera lag beneden en ik lag nog niet in bad!.. zo wilde ik het niet. De vk wist dit gelukkig ook en keek me doordringend aan toen ze zei; je wilt in bad bevallen he? Ik zei ja. Ze zei, dan moet je nu meekomen, na deze wee!.. en ze pakte mijn hand en hielp me van het bed af.. met persweeën en al ben ik van de trap afgerend (achteraf hilarisch) en heb me in het bevalbad laten zakken, die was gelukkig al met een klein laagje gevuld zodat mijn buik onder water kon.
Mijn vriend had vlak hiervoor de kraamzorg gebeld die er gelukkig ook binnen een kwartier was. Toen kon ik het pas meer loslaten.. De vk en kraamzorg zaten voor me voor het bad, en mijn vriend zat in het bad en drukte bij elke wee op mijn onderrug.. (ik had rugweeën). De weeën waren enorm heftig. Ik kon ze niet meer goed opvangen. Ik kon ook niet mee-ademen naar beneden zoals ik me had voorgenomen, maar ik kon deze kracht ook niet meer tegenhouden. Met elke wee schreeuwde ik het voor mijn gevoel uit. De vk begeleidde me heel goed, rustig maar vol vertrouwen; dat ik mijn adem in moest houden en het kindje naar beneden mocht drukken. Ik kan het niet meer tegenhouden. Maar ik raakte op dat moment mijn angst aan.. Opeens raakte ik even in paniek. het was alsof ik ontplofte van binnen, dat het eruit wilde, maar het past niet! Ik ga kapot, of mijn kindje.. ik weet nog steeds niet goed waar die angst vandaan kwam. Het was een soort doodsangst. Ik moest alles loslaten nu.. de kraamzorg zei dat ook tegen me.. laat het maar los. Mijn kindje kwam met elke wee tegen een soort bocht aan, een innerlijke weerstand.. De vk zei: Vertrouw op de kracht van je lichaam, jij kan dit. En toen herinnerde ik me opeens mijn mantra weer. Ik voelde dat ik innerlijk een knop omzette. op dat moment maakte ik heel sterk contact met haar en zei innerlijk tegen haar; ok, ik laat je los.. kom maar. En toen precies op dat moment kwam ze ineens met een diepe ademhaling naar beneden, ze kwam heel smooth naar buiten met haar hoofdje. En bij de volgende krachtige wee kwam haar lijfje als vanzelf erachteraan.
Mijn vriend pakte haar aan onder water. De vk heeft hier foto’s van gemaakt. Zij had niet eens haar handschoenen aangedaan om mee te helpen met aanpakken, omdat ze zoveel vertrouwen in ons had.. het was heel mooi. Een volledige hands-off bevalling. (Maar wel met de hoognodige mentale steun toen ik het nodig had).
❤
Op zondagochtend om 8:42 is Zoë Naia geboren. Na een bevalling van in totaal 6 uurtjes, de uitdrijving duurde 14 min. en de placenta kwam na 25 min. ook vanzelf. Niet ingescheurd en niet veel bloedverlies dus geen syntho-prik. Precies zoals ik wilde en had gevisualiseerd van te voren. En ons dochtertje was helemaal intact en gezond.. wat een wonder. Wat een droombevalling..!
Het mooiste vond ik dat ik me bijna de hele bevalling in mijn kracht, ontspannen en beheerst heb gevoeld. Op een momentje paniek na, maar precies op dat moment heb ik mijzelf hervonden, mijn kracht ontdekt en..mijn vorige bevalling verwerkt! Het belangrijkste wat mij is bijgebleven aan deze reis is hoeveel kracht ik in me heb en hoe sterk de kracht van gedachte echt werkt!
Ik ben iedereen die mij gesteund heeft tijdens deze reis zo ontzettend dankbaar, inclusief onze lieve Zoë. Ik geloof er heilig in dat we dit samen hebben gedaan.
Om 10:00 was alles klaar en opgeruimd en hadden we nog een heerlijke zonnige dag voor ons ? ❤ ❤ ❤
#zwanger
#zwangerschap #zwangerschapscursus #onlinezwangerschapscursus#onlineleren #baby #bevallen #bevalling #geboorte #vrijegeboorte#geboorteverhaal #baby #spiritualiteit