In het weekend voor de geboorte voel ik in de nacht af en toe een kleine druk in mijn buik. Het is niet heftig, maar het gevoel is sterk genoeg om er wakker van te worden. Ik voel aan niets dat mijn baby onderweg is. Mijn man is er echter van overtuigd dat ze maandag geboren gaat worden.
Op zondagavond vraagt mijn tante of we langskomen om mee te barbecueën. Deze tante hebben we ook gevraagd op de meiden te letten als wij naar het ziekenhuis toe moeten. De meiden hebben daar wel zin in en we gaan er naartoe. Heel gezellig was het, mooi weer en de meiden hebben lekker kunnen spelen met de andere kinderen van het gezelschap. Ik voel dat ik af en toe moet gaan staan en kan mijn draai niet meer zo goed vinden. Plotseling opstaan of verandering van beweging wordt steeds gevolgd door een druk in mijn buik. Die ervoor zorgt dat ik me niet meer kan concentreren op de wereld.
Om 22:00 uur zit ik op de bank, de dames liggen op bed. Ik vraag mijn man de yoga bal naar beneden te brengen. Ik app de vroedvrouw om te zeggen dat er toch wel ‘iets’ gebeurd. En wanneer moet ik haar eigenlijk bellen? Wat zullen we afspreken.. Je weet maar nooit. Maar echt een gevoel van dat het gaat beginnen heb ik niet heel duidelijk. Wel krijg ik heel duidelijk een gedachte dat het kindje in dit huis geboren gaat worden. Ondanks de medische indicatie die ik heb. Ik probeer nog wat te breien, maar kan mij er niet op concentreren. Ik besluit te gaan slapen, als het doorzet wordt ik vanzelf wel wakker denk ik…
Ik slaap lekker vlot in, om 2:00 uur word ik wakker. Ik herken het gevoel direct, een goede kramp, dit is een wee. Heel fijn, ik besluit uit bed te gaan om op de gang even goed te kijken of het door wil zetten en of er regelmaat in de krampen zit. Ik probeer een app te downloaden op mijn telefoon om de weeen bij te houden, maar het lukt niet. Ik moet mijn code steeds invullen, want mijn telefoon gaat op standby. Dan eindelijk een app, krijg ik pop ups of ik wil betalen en uitleg over de app… Goed, dit wordt het niet denk ik dan. Ik probeer gewoon de stopwatch, maar als ik een wee krijg wil ik mijn ogen dicht doen. Lekker in die wee duiken en als de wee voorbij is even genieten van de rust die erop volgt. Als ik dan mijn ogen opendoe vergeet ik op mijn telefoon te kijken en krijg ik dus geen hoogte van die weeen tussentijd. Ik heb zelf het idee dat ze rond de 7 minuten komen.
Ik loop wat heen en weer en mijn man komt uit bed, hij is toch wakker geworden van mijn geloop op de overloop, hij vraagt of hij de vroedvrouw moet bellen. Waarop ik nee zeg, het kan nog wel even duren en bovendien is zij lekker aan het slapen. We bellen wel rond de ochtend, ergens weet ik dat de weeen goed zijn. Dat weet ik vanaf het begin, ook heb ik geen twijfel dat het begonnen is. Maar ik denk onbewust dat ik echt niet naar het ziekenhuis wil en dat ik sterk het gevoel heb dat het kindje hier geboren wil worden.
Mijn man loopt naar beneden en ik ga in bed liggen. De weeen doen mij een beetje zeer in mijn onderrug en ik word misselijk tussen en tijdens de weeen. Ik kan lekker op mijn zij liggen tijdens een wee, mijn hele lijf wordt de ademhaling en het vordert lekker. Ik heb geen besef meer van tijd. Ineens komt mijn man in een pauze naar me toe. Hij heeft de vroedvrouw aan de telefoon. Ze vraagt of het begonnen is, ik zeg heel duidelijk en zonder twijfel ja. Ze zegt, ik kom eraan en ik vind het prima. Ik verbaas me er nu (achteraf) over dat ik zo duidelijk was toen. Terwijl ik tegen mijn man eigenlijk de boot een beetje afhield.
Als hij ophangt voel ik de baby ineens zakken, heel duidelijk. Ik zeg tegen mijn man dat ik het gevoel heb dat de baby nu al komt. Hij zegt dat hij het prima vind. Het geeft mij een fijn gevoel dat hij zo reageert. In de zwangerschap heeft hij aangegeven dat hij er een veel beter gevoel bij zou hebben als de baby in het ziekenhuis geboren zou worden. Een thuisbevalling is niet aan de orde geweest omdat ik hem naast mijn zijde wil hebben in vertrouwen ipv in angst. Het maakt me blij da thij zo reageert.
Zo’n drie kwartier later komt ze, het gaat nog steeds goed. Mijn man zit een beetje naast me en heeft de peuter moeten verschonen, want die had in haar bed geplast. Gelukkig slaapt ze lekker verder zonder huilen. We maken even contact en mijn man gaat weer even naar beneden om koffie te maken. Ze vraagt me of ik het goed vind om te kijken hoe ver ik ben, als we naar het ziekenhuis moeten dan rijden we ongeveer een half uur. Ze voelt tijdens een wee, beetje pijnlijk en ongemakkelijk was dat omdat ik niet op mijn zij kon gaan liggen toen. Ze verteld me dat ik 8 centimeter ontsloten ben. Ik ben misselijk en de wee voel ik in mijn heiligbeen. Het vooruitzicht om de auto in te gaan naar het ziekenhuis zie ik niet zitten. Ze vraagt me ook gelijk, zie je het nog zitten om naar het ziekenhuis te gaan. Ik zeg nee. Ze zegt dan gaan we het thuis proberen. Ik weet dat zij het aandurft en ziet zitten. Zelf heb ik er ook een heel goed gevoel over. Enorm veel vertrouwen. Ik zeg dat ik het spannend en leuk vind.
Even vraagt ze me of mijn man het ook ziet zitten. Ik vertel haar dat ik heb aangegeven aan hem dat ik het gevoel heb dat ze al geboren wordt voordat zij hier zou zijn. Dus dat ik denk dat hij het ziet zitten. Ze gaat direct naar beneden om het hem te vragen. Ik hoor later van hem dat hij in dat gesprek zijn angst heeft uitgesproken, er zal geen waakinfuus komen in mijn arm en een eventuele bloedtransufie bij een fluxus is niet mogelijk in huis. De vroedvrouw geeft aan dat zij de kans klein acht dat dit gebeuren gaat. Hij zegt nu dat hij toch al wist dat ze thuis geboren zou gaan worden. Dat was ook mijn diepste wens. Mijn man belt mijn tante met de vraag of ze wil komen. Mocht het zo zijn dat we alsnog naar het ziekenhuis moeten dan is het fijn als er iemand is voor de kinderen. Ze komt gelijk en blijkt (achteraf) de hele tijd onderaan de trap te hebben gezeten.
De vroedvrouw vroeg mij boven naar het nummer van de kraamhulp, die had ik de avond nog in mijn telefoon gezet. Die lag ergens in bed… na dat drama met het installeren van die apps wat niet lukte heb ik mijn telefoon niet meer gezien. Ik wilde tussen de ween door het nummer zoeken, dat is gelukt. De vroedvrouw belt de kraamhulp, ik hoor het gesprek niet. Vind alles best.
De weeën worden snel krachtiger en ik probeer van ademhaling te veranderen, maar het lukt niet om de 10 in 10 uit toe te passen. Het geweld is teveel. Ik wil de ademhaling naar beneden. Volgens mij heb ik al persweeen. Ik ben misselijk, vraag om een bakje. Maar overgeven lukt niet. Ik heb pijn in mijn onderrug en ben misselijk. De vroedvrouw vraagt wat ze kan doen, maar niks kan ik verzinnen. Mijn lijf regelt het, maar het gaat wel erg snel. Mijn man wil mijn hand vasthouden, maar zelfs dat is teveel.
Ja, dit zijn persweeen, de rust wordt langer. Ik hoor de vogeltjes fluiten buiten. Mijn man vraagt of het gestopt is. Maar de vroedvrouw heeft precies door wat er aan de hand is. Ik probeer de ‘techniek’ van het beneden ademen. De andere geboortes heb ik echt actief geperst, ik wilde proberen nu naar beneden te zuchten. Echter lukt het niet echt en zucht ik de wee volgens mij eerder weg dan dat er actief iets gebeurt. De vroedvrouw vraagt of er iets is wat me tegenhoudt, ik denk nee niks!!! Wat tegenhouden! Ik wil mijn kindje ontmoeten en ik draai met een zwiep mijn been open en lig op mijn rug helemaal open… Raar eigenlijk dat ik deze houding kies, misschien omdat dit drie keer eerder de manier was waarop ik (in een ziekenhuis) heb mogen persen. Maar het voelt goed, ik wil niet veranderen. Ik voel me goed en sterk! Ze komt eraan!!!
Ik pers actief met veel kracht (en geluid volgens mij…) en vraag me af of ik de wee heb gemist of dat ik juist ga. Het lijkt niet te vorderen voor mijn gevoel, maar na een paar keer persen breekt het vruchtwater en leegt mijn blaas en darmen zich (gênant, maar blijkbaar was het nodig) het is bevrijdend dat dit gebeurd eindelijk. Ik voel dat het nu heel dichtbij is dat ze eruit komt. Ik pers nog harder, het lijkt of ik elke wee sterker word. Ik voel mijn baby geboren worden. Ineens krijg ik te horen dat ik even moet stoppen. Ik stop gelijk, ik denk dat dit het moment is geweest dat haar hoofdje bijna geboren is. Zelf denk ik dat het hoofdje al geboren is. Nog een wee, ik pers weer mee. Dat gevoel! Ik herken het, ze wordt geboren!! Helemaal geweldig, wat een geweld en oergevoel, zelfs als ik het nu opschrijf wordt ik weer vrolijk ervan. Ik voel het branden, weer even rust. Ik mag weer persen en het lijfje wordt geboren, fantastisch. Ze wordt op mijn buik gelegd en ik ben gelukkig. Mijn hele zijn is gelukkig. Fantastisch!
Nu dus het spannende gedeelte, ik was er klaar mee en wilde graag dat de placenta gelijk geboren zou worden. Daar was iedereen zo druk me terwijl ik er zeker van was dat dit helemaal geen probleem zou opleveren. Ik heb geen weeen , maar wil dat die placenta geboren wordt. Ik pers gewoon hard, er komt een stolsel uit. Jammer… Nog een keer persen en hop, de placenta komt eruit. Helemaal heel, de vroedvrouw kijkt hem na en laat hem zien. Best mooi, een soort huisje. Daar heeft mijn meisje al die tijd in gewoond. De kraamhulp komt binnen, net te laat maar precies op tijd om te assisteren. Ik moet mijn billen omhoog doen en dat lukt allemaal niet zo goed. Toch 1 hechting. Ik wilde graag dat de navelstreng aan de placenta bleef tot ze helemaal uitgeklopt was. Toen dit zo was heeft mijn man de navelstreng doorgeknipt.
Ik vraag hoe laat het is. Het is 5:15… Jeetje, dat is snel! Wauw! Fantastisch, heerlijk. Dan laten de dames ons alleen. We genieten van ons meisje, geven haar de gelegenheid zelf de borst te zoeken en er gaat weer een gevoel van geluk door me heen als ze aanhapt. Wat een fantastisch gevoel. Mijn man controleert of het zeker een meid is. We genieten, heerlijk thuis. Geen complicaties wat een geluk.
Rond een uur of 7 wordt onze oudste dochter wakker, ze heeft lekker uitgeslapen. Ik hoor mijn dochter en zeg tegen mijn man dat ze wakker is, hij gaat haar halen op de overloop en ik hoor hem zeggen dat ze maar gauw op de slaapkamer moet komen kijken. Dat gezichtje van haar! Wat een heerlijk moment! Ze is geboren, ze is helemaal stil en komt bij ons op bed zitten om haar zusje te bekijken. Ze glimt van oor tot oor. Mijn tante hoort het en komt snel wat foto’s maken van het moment. Ze vertrekt dan ook weer snel.
Toen ze goed kennis met elkaar gemaakt hadden mocht ze haar kleine zus wakker maken zodat zij ook kennis kan maken met haar kleine zusje. Wat is dit fantastisch! Een groot geluksmoment. Echt geweldig. Welkom meisje, welkom in ons gezin. Er zal van je gehouden worden!!