Er groeit een kindje in jouw buik. Vanuit twee kleine celletjes wordt een compleet nieuw mens gebouwd. In jouw lichaam.
Elke keer als ik naar mijn eigen kinderen kijk kan ik me daar weer over verwonderen. Die heb ik gewoon gebouwd. En het ging helemaal vanzelf.
9 Maanden lang zijn jij en je kindje samen in één lichaam. Jullie zijn verbonden met lichaam en ziel, want jouw lichaam huist nu twee zielen. Contact maken met je kindje gaat daarom bijna vanzelf. Je voelt niet alleen de bewegingen van je baby in je buik. Maar je voelt ook haar aanwezigheid, haar bewustzijn. Soms kun je hele gesprekken voeren met je baby. Soms geeft je kindje je (bewust of onbewust) boodschappen door, zoals welke naam hij graag wilt krijgen.
Als je zwanger bent wordt er door andere mensen ook rekening gehouden met de aanwezigheid van een tweede persoon in jouw buik. Mensen behandelen je met meer voorzichtigheid, staan voor je op in de bus, of helpen je met sjouwen.
Zodra je kindje geboren is zijn jullie fysiek gescheiden van elkaar. Maar vaak mentaal en op onbewust niveau nog helemaal niet. Jullie willen eigenlijk constant bij elkaar zijn, hebben huidhonger naar elkaar. Je kindje huilt zodra je haar neerlegt. En jij vindt het een raar gevoel als je kindje in een wiegje naast je ligt in plaats van in jouw armen.
De informatie die je krijgt na de geboorte en de spullen die je in de winkels kan kopen zijn ook allemaal gericht op jullie apart. Een eigen kinderkamer voor je baby, een wandelwagen, een fopspeen, een box.
Biologisch gezien klopt dat niet. Wij mensen zijn primaten. Als je kijkt naar hoe primaten in het wild met hun jongen omgaan, dan zie je hoe wij dat vroeger ook deden. Een baby gorilla wordt de eerste 3 maanden continue door haar moeder gedragen. Na 3 maanden gaat de baby op moeders rug en wordt nog ongeveer 3 a 4 jaar door moeder gedragen. Dat is ook de tijd dat ze nog moedermelk drinken. Daarna zijn ze groot genoeg om zelf de wereld te ontdekken. Al die jaren zijn moeder en kind nog één.
Hoe zou het zijn als we wat meer naar onze natuur zouden leven? Dat we moeder en kind de eerste tijd na de geboorte nog als één zien. Vanuit de Orgasmic Birth is daar een term voor ‘MotherBaby’.
We zien moeder EN kind als eenheid. De zorg wordt dan afgestemd op de behoefte van hen samen. Instinctief gezien wil je je kindje het liefste bij je dragen, samen slapen en veel knuffelen. Maar helaas is de (kraam)zorg daar niet op ingesteld. Ik weet zelf nog zo goed dat ik na mijn bevalling naar mijn baby lag te kijken die helemaal aangekleed in ingestopt in haar wiegje lag. De kraamzorg had haar aangekleed en daar neergelegd. En het voelde zo raar! Zodra de kraamzorg de deur uit was pakte ik snel mijn baby uit de wieg en hield haar bij me. Ik voelde me daar bijna schuldig over dat ik dat deed. Wist ik toen maar wat ik nu weet J.
Is dit herkenbaar voor jou?